❗️ Per poder utilitzar Verkami has de fer-ho des d'un altre navegador. Instal·la o entra desde: Microsoft Edge, Chrome o Firefox. Microsoft ha deixat d'actualitzar el navegador Internet Explorer que estàs utilitzant i ha deixat de ser compatible amb la majoria de llocs web.

The more I know the less I understand

Narrarem amb rigor un viatge en autoestop de gairebé dos mesos a Israel i Palestina, on vam convivir i treballar amb diferents famílies. Relatarem una odissea repleta de decisions personals i relacions íntimes amb la intenció de mostrar que hi ha més de dues veritats en el conflicte i que...

Perdidos por la Tierra

Un projecte de

Creat a

Valladolid
0
segons
109
Aportacions
3.074€
De 3.000€
Aporta al projecte
Veure projecte en Castellano, English i Galego

Escull la teva recompensa

Dona-li suport amb una donació

Aporta sense recompensa
Fes una donació altruista al projecte sense rebre cap recompensa a canvi:

EL DOCUMENTAL

Narrarem amb rigor un viatge en autoestop de gairebé dos mesos a Israel i Palestina, on vam convivir i treballar amb diferents famílies. Relatarem una odissea repleta de decisions personals i relacions íntimes amb la intenció de mostrar que hi ha més de dues veritats en el conflicte i que amb petites històries es poden extreure conclusions diferents a les quals ofereixen els mitjans de comunicació generalistes.

Però seríem ingenus si no entenguéssim que per sobre d'interessos populars o estatals està la geopolítica, que és la ciència que ens ajuda a entendre per què els conflictes tenen lloc en un país i no en un altre i què es pot esperar en un futur proper. A més, l'anàlisi es complica en un món econòmicament globalitzat i conseqüentment cada vegada més complex.

En aquest context, en el qual el poder econòmic ha superat al poder polític a causa d'un consum mai vist, els estats han acabat de perdre la poca credibilitat que els quedava i els ciutadans es veuen en mans de poders globals aliens als seus interessos particulars.

El cas d'Israel i Palestina escenifica molt bé moltes de les tensions que estan portant al món a un atzucac. S'entremesclen en ell multitud de trames sense resoldre que ens afecten a tots d'alguna manera. L'espoli dels recursos naturals d'Orient Mitjà, els estats policials d'un govern occidental que tem perdre el control, la insubmissió no violenta com a eina global, l'ús nacionalista de la religió, la dependència d'empreses multinacionals, etc.

Per això ens hem plantejat la situació d'una manera que ens pot ajudar a entendre el nostre paper com a civilització global. D'una banda, la geopolítica mundial, que és la que ens donarà les claus per entendre qui està jugant la gran partida d'escacs i amb quins objectius. I per un altre, els interessos exclusivament individuals, que a causa del seu poc poder enfront dels grups de dominació han d'entendre què és el que els uneix i els permetrà ser els amos de la seva destinació.

Entenen les fitxes del tauler quin és el seu poder i com utilitzar-ho per no participar en el pla de dominació mundial que els han imposat? Pot l'autosuficiència donar-nos alguna resposta útil?

La terra ens ha servit de punt de partida per enfocar d'una altra manera un conflicte tan explotat i amb aquesta filosofia hem fet un documental en una zona del món que porta gairebé un segle en guerra.

Casa d'acolliment per a voluntaris a la Vall del Jordàn.

Sala de reunió (shick) d'una tribu beduïna en Tel-Arad.

Reunits en el shick.

Acampada a la platja lliure de Mitsukey Dargot, Mar Mort.

Autobús convertit a casa a l'aldea de Ezuz, en el desert del Negev.

Casa per a voluntaris en Ezuz, desert del Negev.

Una de les cases de fang del llogaret dels Tifzi, Givat Ze'ev, Jerusalem.

L'aldea dels Tifzi Art Group, Givat Ze'ev, Jerusalem.

NECESSITEM EL VOSTRE SUPORT PER ACABAR AQUEST DOCUMENTAL

Ja tenim gravat tot el material necessari i comptem amb un petit equip de persones que volen ajudar a treure això avant, però necessitem el vostre suport per fer la post-producció d'imatges i so (el principal), i també per a samarretes, una revista impresa, un reportatge fotogràfic imprès, el pòster del documental i més coses que apareixen a la zona de ‘recompenses’. També volem donar l'oportunitat de veure el documental en diversos idiomes i com a mínim ens agradaria subtitular-ho en anglès, espanyol i àrab.

PRIMER CAPITOL DE LA FUTURA REVISTA IMPRESA RECORRIENDO EL DESIERTO

Nos despertamos con la primera luz que entró por la ventana de casa-vagón en Ezuz, una aldea judía situada en el desierto del Negev, a seiscientos metros de la frontera con Egipto, en una bifurcación de la carretera que recorre el sur y llega hasta el Mar Rojo

ALGUNES FOTOS DEL FUTUR REPORTATGE FOTOGRÀFIC IMPRÈS DEL CAMP DE REFUGIATS D'AL FARA'A

ESBÓS DE LA FUTURA SAMARRETA (Hi haurà model femení, més colors, altres dissenys... I estem oberts a suggeriments)

CALENDARI PREVIST

Entre novembre de 2013 i gener de 2014 varem fer el viatge i rodarem el documental.

Des de març fins a maig hem organitzat el material, elaborat el guió i contactat amb l'equip que treballarà amb nosaltres.

Des de maig fins a juliol estarem pendents del resultat d'aquest crowdfounding i depenent de l'èxit ens plantejarem com dur a terme la nostra idea.

Si tot surt bé, a partir de juliol dedicarem uns mesos, no més de tres, a editar el documental amb ajuda del nostre equip per poder llançar a la tardor el que per a nosaltres és un somni: The more I know, the less I understand.

QUI COMPON PERDUTS PER LA TERRA?

Periodistes i creadors del projecte: Isi Serrano i Vicente Sánchez

Editor de so: Arturo Soi

Web màster: Sergio Antón

ELS NOSTRES INICIS...
Primer vídeo de presentació

PREGUNTES

[email protected]

PODEU SEGUIR-NOS A
Facebook
Twitter

Preguntes freqüents

Encara no n'hi ha cap publicada

Tens algun altre dubte o pregunta?

Pregunta a l'autor/a

2 comentaris

Si ja ets mecenes, Inicia sessió per comentar.

  • Perdidos por la Tierra

    Perdidos por la Tierra
    Autor/a

    más de 10 años

    ¡Nosotros también lo estamos deseando! Perdona las falsas expectativas Daniel, a nosotros también se nos ha ido de las manos. Desde diciembre están haciendo unas animaciones muy buenas y pensamos que era bonito dejar crecer el documental aunque falláramos en los plazos. Ahora estamos estancados esperando que eso termine, pero cuando esté todo irá rápido. No podemos poner plazos pero si no sale en 2015 tenéis derecho a enfadaros mucho jajaja. No sé, creo que no le pueden faltar más de cuatro meses, pero no está en nuestra mano y me estoy quemando diciendo fechas.

    Nos alegra mucho que estéis tan pendientes y pedimos disculpas por el caos que dejamos a nuestro paso.

    Un abrazo Daniel

  • Daniel Gomez Garcia

    Daniel Gomez Garcia

    más de 10 años

    Hola, estoy deseando ver el vídeo, que por otro lado se suponía que iba a salir el año pasado. ¿Que tal va el proyecto? ¿Cuando lo vamos a poder ver terminado?

    Un saludo!

Tornar a totes les actualitzacions

#01 / Buenos tiempos para el periodismo

Después de inclinarnos ante vosotros, os saludamos y os damos las gracias, mecenas. Y os pedimos permiso para haceros partícipes de algunas reflexiones con motivo del éxito en la financiación de nuestro proyecto.

Hemos comenzado con un titular que puede llevar a engaño, que sugiere más de lo que afirma, que seduce pero no informa, como si el periodismo pudiera resistir experimentos de este tipo mientras suplica que lo salven o que lo maten de una vez. Pero es que para decidir si queremos hacer periodismo, primero tenemos que saber si verdaderamente el ciudadano lo exige. Queremos descubrir a qué nos enfrentamos y tenemos muchas dudas sobre nuestro protagonismo en este proceso de transformación. Dudas que os transmitimos desde el mismo titular, al que le faltan dos signos de interrogación: ¿Son buenos tiempos para el periodismo?

En este momento nos sentimos como una especie de primeros astronautas en los que unos chiflados han invertido una pequeña suma de gran valor para ver si hay vida inteligente en otros planetas. Por ahora miramos al mundo desde el cristal del laboratorio, por miedo al contagio de la realidad exterior. Aquí dentro encontramos cada vez más preguntas y menos evidencias y observamos nuestra profesión con el descaro y la ingenuidad de los que todavía no han necesitado mancharse las manos.

¿Y para qué manchárselas? Como si vendiéndonos al periodismo más sensacionalista de este país fuéramos a tener la vida resuelta, y no hablemos de la conciencia. Un trabajo precario en un periódico no nos va a dar de comer mejor que la huerta, por no hablar de la dignidad que otorga cada uno, así que hemos decidido hacer periodismo para poder contar a nuestros hijos que nosotros sí lo intentamos.

Es cierto que hay propuestas reales de cambio en el panorama informativo español, y que algunos aventureros están sobreviviendo a la travesía, pero no es menos cierto que para conseguir la confianza de una parte importante del público prácticamente todos dicen lo que su público quiere ver o escuchar. En este país se acepta muy mal la autocrítica, la duda o la contradicción y hay pocas oportunidades para el que no enjuicia desde el titular. ¿Qué quiere decir? ¿Por qué me hace dudar? ¿De qué lado está? ¿Acaso no está seguro el/la periodista?

Hemos notado este elemento cultural en nuestro supuesto público, y es que para nosotros hubiera sido mucho más fácil habernos puesto del lado de los que más sufren, los palestinos, sin haber tratado de comprender nada más, y habernos ganado la sensibilidad de mucha gente de un plumazo. Nunca nos pondremos del lado del asesino, pero entendemos, y nos satisface que se haya entendido, que el periodismo no puede reducirse a la pretensión de permitir que los que se creen en posesión de la Verdad, puedan autoafirmarse políticamente. Creemos que nuestras pretensiones deben ser mucho más humildes: comprender al ser humano, provocar dudas, construir una realidad con palabras e imágenes sin pretender que sean espejo de la realidad, contrastar diferentes realidades, conocer nuestras propias limitaciones, etc.

En ésta época de fe en el desarrollo y en los descubrimientos de la ciencia, se acepta muy mal la incertidumbre que nos aplasta. Los periodistas nos hemos convertido en los transmisores de la Verdad, que como una cinta transportadora colocamos en el público necesitado de ella. Nosotros renegamos de esta misión, como ha renegado siempre el periodismo honesto, y hacemos nuestra la consigna de ‘ir, escuchar, ver, volver y contar’. Sin olvidar que la objetividad no existe, porque la realidad es inabarcable, y que para construir una información veraz el periodista ha de ser honesto, preciso y prudente. Nada más.

Recuperando el hilo, ¿por qué dudar de esta época si dos completos desconocidos han podido financiar un proyecto periodístico diferente? Aunque esta gran noticia nos ilusione, también hemos comprobado en cierta medida que el terreno en el que nos movemos es tan hostil como frágil. Por un lado, hostil, porque la mayoría de los periodistas que pensábamos que podían habernos echado un cable, no lo han hecho, e incluso alguno ha renegado de nuestra supuesta forma de trabajar (otros han apoyado, pero muy pocos); también porque los medios de comunicación, sobre todo locales, no nos han apoyado cuando lo necesitábamos y ahora pecan de oportunismo (aprovechando el tirón mediático durante los bombardeos en Gaza); y por otro frágil, porque si sumamos todas las crisis a la del periodismo, y tenemos en cuenta nuestra falta de recursos, es fácil sentirse en la cuerda floja. En cualquier caso, este panorama nos reafirma en la voluntad de no tener jefes, aunque nunca se sabe.

Quizá sea la crisis en el modelo de negocio la que nos hace sentir tan indefensos o puede que ser jóvenes nos impida acceder y por lo tanto ver más allá de lo que está delante de nuestras narices. Lo que es seguro es que aun tenemos que terminar un documental para enseñárselo al mundo, que hemos llegado hasta aquí gracias a vosotros, y que el futuro, pese a los análisis que hemos hecho hasta ahora, es del todo impredecible.

Gracias por acompañarnos en el viaje, seguiremos informando.

0 comentaris

Inicia sessió o Registra't per comentar aquesta entrada.

#03 / Nuestra experiencia crowdfunding

Escribe Vicente, uno de los Perdidos por la Tierra. Hablo solo en mi nombre, aunque mi hermano de viaje y de proyecto confía en mi criterio para hablar de nuestra experiencia, ya que desde el principio soy el que pongo toda la luz que puedo con mi escritura.

Un amigo (el hermano de mi hermano es también mi hermano) curioso llamado Marcos me escribió para hacerme unas preguntas sobre nuestra experiencia crowdfunding, ya que quería algo de inspiración antes de comenzar. Aquí van las preguntas y mi respuesta, que creo que pueden ser muy útiles para otros que estén interesados en el proceso y también para de alguna manera ir poniendo el cierre al sueño que comenzó hace más de tres años.

Antes de empezar la campaña, ¿tenías un esquema o plan montado de cómo irías cada día animando la cosa o publicando cada “x” tiempo?

¿Dónde conseguiste la mayoría de

seguir llegint

#02 / ¡Extra, extra! ¡Encuentran a los Perdidos por la Tierra!

Tres años… Han pasado tres años desde que volvimos del viaje que cambió nuestras vidas para siempre. No sé cuánto nos parecemos a los chavales que se fueron alegremente al epicentro de los conflictos de Oriente Medio con cuatro perras y las cabezas llenas de pájaros. Afortunadamente, las perras y los pájaros nos acompañaron hasta el final y la cosa no se complicó demasiado.

Y no es que estemos menos locos, porque la locura lo-cura todo, pero sí nos hemos hecho una idea de lo que significa ser responsables. Precisamente porque nos fuimos siendo unos caraduras irresponsables (con el corazón por delante) y volvimos de ese viaje golpeados por algunas verdades que llevábamos tiempo esquivando. La Verdad duele cuando tienes que romper la coraza para dejarla entrar.

Es verdad que las familias nos reprimen demasiado, que la sociedad está muy contaminada, que el sistema capitalista se ha mantenido a base de esclavos económicos, que el periodismo que nos enseñaron en la facultad tiene

seguir llegint

#01 / Buenos tiempos para el periodismo

Después de inclinarnos ante vosotros, os saludamos y os damos las gracias, mecenas. Y os pedimos permiso para haceros partícipes de algunas reflexiones con motivo del éxito en la financiación de nuestro proyecto.

Hemos comenzado con un titular que puede llevar a engaño, que sugiere más de lo que afirma, que seduce pero no informa, como si el periodismo pudiera resistir experimentos de este tipo mientras suplica que lo salven o que lo maten de una vez. Pero es que para decidir si queremos hacer periodismo, primero tenemos que saber si verdaderamente el ciudadano lo exige. Queremos descubrir a qué nos enfrentamos y tenemos muchas dudas sobre nuestro protagonismo en este proceso de transformación. Dudas que os transmitimos desde el mismo titular, al que le faltan dos signos de interrogación: ¿Son buenos tiempos para el periodismo?

En este momento nos sentimos como una especie de primeros astronautas en los que unos chiflados han invertido una pequeña suma de gran valor para ver si

seguir llegint
Fem servir cookies pròpies essencials per poder oferir el nostre servei i de tercers per conèixer l'ús de la pàgina. Política de cookies