❗️Para poder utilizar Verkami debes hacerlo desde otro navegador. Instala o entra desde: Microsoft Edge, Chrome o Firefox. Microsoft ha dejado de actualizar el navegador Internet Explorer que estás utilizando y ha dejado de ser compatible con la mayoría de sitios web.

Edición del Diario de Nimiedades

¿Nos ayudáis? Queremos editar el "Diario de Nimiedades" en papel. Es un libro que quiere acompañar, reforzar, inspirar, consolar, hacernos reír, llorar... Nos gustaría que estuviera al alcance de todo el mundo en estos lugares tan calmos e inspiradores que se llaman "librería".

helen.bertels

Un proyecto de

Categoría

0
segundos
98
Aportaciones
3.975€
De 3.500€
Aporta al proyecto
Ver proyecto en Deutsch y Galego

Escoge tu recompensa

O apóyalo con una donación

Aporta sin recompensa
Haz una donación altruista al proyecto sin recibir ninguna recompensa a cambio:

¿QUÉ QUEREMOS?

Queremos editar el libro titulado Diario de Nimiedades escrito por Helen E. Bertels en papel.

DIARIO DE NIMIEDADES, ¿QUÉ ES?

Me cuesta un poco definir qué es este libro y en realidad prefiero que sea leído y que cada quien decida lo que es, de todas formas intentaré describirlo: Un término que podría definir el estilo es el de prosa lírica. Escrito de modo intimista quiere estar muy cerca del/la lector/a. En cada página va un pequeño texto acompañado por una foto mía. Puede que la pregunta por cómo surgió todo arroje algo más de luz sobre el asunto.

¿CÓMO SURGE ESTE LIBRO?

El libro fue escrito por alguien que empezó a hacerse preguntas. Muestra un progreso, nos deja echar un vistazo al recorrido de un camino a través de un paisaje difícil. Un camino que se adentra en un mundo oculto, escondido dentro de nosotras/os, el de los cuentos, el del las hadas. Es una pequeña acumulación de notas, pequeños textos y poemas de alguien que vaga por sus límites, que se encuentra en un punto donde se cruzan las fronteras de varios países.

Buscamos reconocer nuestro reflejo, partes de nuestro propio ser en el mundo que nos rodea y nos gusta reproducirlo. Creamos imágenes, las plasmamos de la manera que sea, con pincel, palabra, música, cámara, etc. y lo llamamos arte.

EDITAR EN PAPEL, ¿POR QUÉ?

Tal y como este libro me ha mimado a mí mientras estuvo surgiendo quiero mimarlo a la hora de editarlo. Para eso NYMPHARUMedicións (no, no te puede sonar esta editorial, ahí abajo te explicamos por qué) creó la colección detiati, en la que se establece un vínculo directo entre autor/a y diseñador/a gráfico del libro, lo que tiene como objetivo conectar contenido y apariencia del libro y sacar del anonimato a los diseñadoras/es que le dan la cara a los libros que muchas veces nos hace decidir si comprarlo o no.

NACIMIENTO DE UNA EDITORIAL

Con la edición del libro Diario de Nimiedades nacerá la editorial NYMPHARUMedicións de la mano de Martiño Picallo y Helen Bertels. Quien por aquí nos siga, será testigo de los pasos que se darán y de los que ya se están dando para que este nacimiento pueda producirse: empezando por la imagen corporativa, pasando por la creación de su filosofía y llegando a su establecimiento legal, iremos relatando sus avances.

¿PARA QUÉ ES EL DINERO?

El dinero se destinará a remunerar el trabajo de la diseñadora que maquete el libro, elegida por concurso (concurso), para cubrir los gastos de impresión y encuadernación de la edición de 400 ejemplares, además de los costes que generará el proyecto en verkami.

¿CUÁNDO RECIBIRÉ MI RECOMPENSA?

Si no se producen imprevistos podéis contar, con tener vuestra recompensa a cabo de mes y medio a partir del feliz término del proyecto aquí en verkami. La diseñadora tendrá 15 días para maquetar el libro, después de la consecución del objetivo, y contamos que la imprenta no tarde más de un mes en entregarnos los 400 ejemplares.

LO QUIERO LEER EN ALEMÁN

Si en este proyecto se alcanzan los 4.000€, en vez de los 3.500€ necesitados para acabar con éxito, prometo y anuncio que el libro será traducido al alemán.

¿POR QUÉ CROWDFUNDING?

¿Y por qué no? Es otra manera posible de darle vía a que surja la cultura y que cada persona sea partícipe de ella, aportando su granito de arena. De este modo es algo que parte de cada quien y no de un pequeño grupo de personas. La cultura es un bien común, ¿por qué no hacer de ella nuestra propia religión?

Todo el mundo somos responsables de la cultura del país en el que vivimos.
¡Tú eres importante y también puedes decidirla!

ENLACES DE INTERÉS
helenbertels.com
Concurso Diseñando el Diario de Nimiedades
Facebook
Flickr
Twitter
Pinterest
Vimeo

UNA CITA

-hacer de las lágrimas un arte-

*Mi tiempo en este bosque aún no se ha acabado.

Quise creer que sí.

Quise ser una mujer a la que le regalasen flores. (Quiero ser una de esas mujeres a las que les regalan rosas.)

Quise que hicieran que me olvidase. (Haz que me olvide.)

Tuve un momento de tregua, de descanso, de asueto que me catapultó de vuelta a mi tarea, de vuelta a los árboles, a las profundidades del mar, al mundo de hadas.*

(Diario de Nimiedades de Helen Bertels)

Preguntas frecuentes

Aún no hay ninguna publicada.

¿Tienes alguna otra duda o pregunta?

Pregunta al autor/a

3 comentarios

Si ya eres mecenas, Inicia sesión para comentar.

  • helen.bertels

    helen.bertels
    Autor/a

    más de 10 años

    Muchas gracias! :)

  • fmcazorla1

    fmcazorla1

    más de 10 años

    Enhorabuena...!!!

  • XastreriaPicallo

    XastreriaPicallo

    casi 11 años

    Debería haber outra maneira de aprotar diñeiro, para quen non ten tarxeta. Cada vez é máis complicado en todos os sitios pagar ou cobrar, se non é a través do banco. Penso que sería interesante que en verkami houbese outra opción. Graciñas

Volver a todas las actualizaciones

#02 / die Photos - as fotos - las fotos

DEUTSCH

Die Idee

Es gibt Momente in denen uns die Lektüre so fasziniert, dass in der "realen" Welt nunmehr unser Körper zurückbleibt, während unser Geist durch die Welt streift, deren Tür uns durch das Buch geöffnet wurde. Ihr habt Euch sicher schon einmal in einer der Situationen gesehen, die die Photos andeuten: im Aufzug lesen, auf den Schulfluren, im Park, beim Kartoffelschälen, im Zug, im Badezimmer, unter der Bettdecke mit einer Taschenlampe...

Der Photograf - Martiño Picallo (auch bekannt als Luscofusco)

Martiño Picallo ist der Autor des Images der Kampagne des Projekts A edición do Diario de Nimiedades. Da es manchmal schwierig ist über eine so intuitive Arbeit zu schreiben werden wir ihm ein paar Fragen stellen:

REDAKTION: Martiño, woran haben Sie eigentlich gedacht als Sie diese Fotos gemacht haben?

MARTIÑO: An die Bratkartoffeln mit Spiegelei, die ich zum Abendbrot essen wollte. Das war eine dieser Situationen wo der Bauch die Entscheidungsgewalt hat.

R: Diese Bratkartoffeln, an die sie da dachten, waren doch nicht zufälligerweise die vom Candinga (falls ihr es nicht wisst: das ist eine Bar an der Porta do Camiño in Santiago de Compostela)?

M: Aber sicher!

R: Könnten wir dann also die Theorie aufstellen, dass es wichtig ist gute Bratkartoffeln mit Spiegelei zu essen um gute Photos zu machen?

M: Genau. Wen man nicht gut isst, kann man auch nicht richtig arbeiten.

R: Dann ist es also ein Muss für alle Künstler im Candinga vorbeizuschauen.

M: Das kann nie schaden. (Lachen) Ja, richtig, aber das ist ein Geheimnis, dass man natürlich nicht überall rumerzählen sollte.

R: Ok..., aber wir werden das natürlich als Exklusivmeldung rausbringen, nicht wahr. Was ich sie noch fragen wollte: Wie organisiert man denn eigentlich so ein shooting?

M: Ein was?

R: Naja, so eine Photosession!

M: Ah! Also, man sollte den Auftraggeber schon ein bisschen kennen... Auch wenn dafür oft keine Zeit ist.

R: Aha!

M: Man sollte wissen was diese Person durch oder mit den Photos übermitteln will. Man sollte ihm nicht seine eigene Meinung auferlegen. Das geht natürlich nur wenn sich der Auftraggeber darüber im Klaren ist, was er will. Wenn dem nicht so ist, muss der Photograf sich trotzdem beraten lassen und offen sein, weil der Kunde vielleicht nicht weiß was er will, wohl aber was er nicht will.

Wenn die Session relativ lang ist oder über Tage dauert, wie es im Fall von Helen war, ist es ratsam Skizzen oder Notizen über Szenen, Orte oder Rahmen zu machen um die Ideen nicht zu vergessen.

R: Wie interessant. Klar, wenn man dass alles in Betracht zieht und das Handwerk beherrscht, dann kann man gute Photos machen. Wenn so alle am selben Strick ziehen, dann kommt es of zu einer Situation, die man FLOW nennt. Da läuft alles wie geschmiert, wie von allein, oder?

M: Ja, aber es geht nicht darum alles wiederzugeben, sondern das hervorzubringen, was das Photo erfassen soll, was für den Kunden wichtig ist zu betonen.

Wenn man ein Photo macht, dann ist es nicht notwendig das man dort alles genauso wiedergegeben sieht, wie es in Wirklichkeit ist, weil der Beobachter dann ja gar nicht weiß worauf er achten soll. Deswegen muss eben nicht alles scharf sein. Da gilt die Regel: Je mehr Information um so weniger Nachricht, um so weniger klar ist die Nachricht, die beim Beobachter ankommt. Je weniger wir mit dem Photo "erklären" umso mehr wir die Vorstellung dessen, der das Photo anschaut, stimuliert. Weniger ist mehr!

Bei dieser Photoserie, ist die Aufmerksamkeit auf das Buch konzentriert, dass die Autorin liest. Alles andere versinkt in der "Unschärfe" und diese Abwesenheit der Realität soll ein Gefühl von Frieden, Freiheit und Ruhe hervorrufen, welches eine Person austrahlt, die wir zum Beispiel mit einem Buch in einem Park beobachten können.

GALEGO

A idea

Hai momentos nos que a lectura nos fascina de tal xeito, que no mundo que chamamos real só queda o noso corpo físico cando a nosa alma vai deambulando polo mundo que nos foi aberto polo libro. Igual vos vistes algunha vez nunha das situacións proposta polas fotos: ler no ascensor, ler nos corredores do instituto, ler no parque, ler pelando patacas, ler no tren, no cuarto de baño, cunha lanterna baixo as sabas,…

O fotógrafo - Martiño Picallo (tamén coñecido como Luscofusco)

Martiño Picallo é o creador das imaxes do proxecto A edición do Diario de Nimiedades. Como ás veces é difícil falar dun traballo tan intuitivo, ímoslle facer unhas preguntiñas:

REDACCIÓN: Martiño, en que estabas a pensar cando fixeches as fotos?

MARTIÑO: Na Tortilla que ía comer pola noite. Era unha situación desas na que manda o estómago.

R: A tortilla na que pensabas non era por casualidade a do Candinga (para os que non o saiban: é un bar na Porta do Camiño en Santiago de Compostela)?

M: Home!

R: Pois, poderiamos dicir que para facer boas fotos son importantes as boas tortillas?

M: Si. Se non se come ben, non se traballa, aínda que ten que ser sempre na súa xusta medida.

R: Logo para os artistas é imprescindíbel a visita ao Candinga?

M: Non estaría de máis, así e todo éche un seghredo que non se lle pode contar a todo quisque.

R: Xa, mais nós ímolo publicar en primicia. Queríache preguntar como se planifica un shooting?

M: Un que?

R: Unha sesión de fotos!

M: Ah! Pois, débese coñecer a persoa que che encarga o traballo mínimamente... Aínda que moitas veces, non hai tempo físico para tal cousa.

R: Ahá!

M: ...saber que é o que se quere transmitir a través das fotos e que quere conseguir con elas. Non se debe impoñer o criterio dun mesmo sobre o da persoa que che encarga o traballo, sempre e cando teña as ideas claras e saiba que quere. En caso contrario, ten que deixarse aconsellar, porque igual o cliente non teña claro que quere, mais si sabe que non quere. Se a sesión dura bastante tempo ou se vai realizar en varios días, como foi no caso de Helen, sempre é recomendábel ir tomando unhas pequenas notas nun caderno onde se definan escenas, lugares, encadres,... así non se esquecen.

R: Que interesante! Claro! Polo tanto sabendo isto e dominando o oficio pódense realizar boas fotos. Cando todos tiran do mesmo cordel, pódese dar unha situación que se chama FLOW, non? Na que todo vai sobre rodas, eh?

M: Si, pero non se trata de plasmar todo, senón de extraer aquilo que queres que se capte nunha foto, destacar o que para o cliente é importante, se é todo ou algo en concreto que hai na foto. Non ten por que saír todo enfocado. Pensemos que canta máis información, menos mensaxe haberá. Eu intento partir sempre da premisa de menos é máis. Canta máis información, menos clara é a mensaxe que chega ao receptor. Canto máis sinxela e clara, máis rápido chega, porque se estimula moito máis a imaxinación do espectador.

Nesta serie de fotos, por iso, se centra case todo no libro que le a escritora, desenfocando todo o que a rodea e primando a sensación que pode transmitir esa lectura: sensación de paz, liberdade, tranquilidade,... esa ausencia da realidade que posúe esa persoa que ves no parque cando está a ler.

CASTELLANO

La idea

Existen momentos en los que la lectura nos fascina de tal modo, que en ese mundo que llamamos real tan solo queda nuestro cuerpo físico y nuestra alma va deambulando por el mundo cuya puerta nos fue abierta por el libro. Igual os visteis alguna vez en una de las situaciones propuesta por las fotos: leer en el ascensor, leer en los pasillos del instituto, leer en el parque, leer pelando patatas, leer en el tren, en el cuarto de baño, con una linterna bajo las sábanas…

El fotógrafo - Martiño Picallo (también conocido como Luscofusco)

Martiño Picallo es el creador de las imágenes del proyecto La edición del Diario de Nimiedades. Como a veces es difícil hablar de un trabajo tan intuitivo, le vamos a hacer unas cuantas preguntas:

REDACCIÓN: Martiño, ¿en qué estabas pensando cuando realizaste las fotos?

MARTIÑO: En la Tortilla que me iba a comer por la noche. Era una situación de esas donde manda el estómago.

R: La tortilla en la que pensabas no sería por casualidad la del Candinga (para los que no lo sepan: es un bar en la Porta do Camiño en Santiago de Compostela)?

M: ¡Exacto!

R: Pues, ¿podríamos decir que para hacer buenas fotos son importantes las buenas tortillas?

M: Sí. Si no se come bien, no se trabaja, aunque siempre ena su justa medida.

R: ¿Entonces para los artistas es imprescindible la visita al Candinga?

M: No estaría de más, pero es un secreto que no se le puede contar a todo el mundo.

R: Ya, pero nosotros lo vamos a publicar en primicia. Quería preguntarte ¿como se planifica un shooting?

M: ¿Un qué?

R: ¡Una sesión de fotos!

M: ¡Ah! Pues, se debe conocer a quien te encarga el trabajo mínimamente... Aunque muchas veces, non disponemos de tiempo físico para ello.

R: ¡Ajá!

M: ...saber qué es lo que quiere transmitir a través de las fotos o qué quiere conseguir con ellas. No se debe imponer el criterio de uno mismo sobre el de la persona que te encarga el trabajo, siempre y cuando tenga las ideas claras y sepa qué quiere. En caso contrario, tiene que dejarse aconsejar, porque tal vez el cliente no tenga claro qué quiere, pero sí sabe qué no quiere. Si la sesión dura bastante tiempo o si se va a realizar en varios días, como ha sido en el caso de Helen, siempre es recomendable ir tomando unas pequeñas notas en un cuaderno donde se definan escenas, lugares, encuadres... así no se olvidan las cosas.

R: ¡Vaya, qué interesante! ¡Claro! Entonces sabiendo esto y dominando el oficio, se pueden hacer boas fotos. Cuando todos tiran de la misma cuerda, se puede dar una situación que se llama FLOW, ¿no es así? Donde todo va sobre ruedas, ¿eh?

M: Sí, pero no se trata de plasmar todo, sino de extraer lo que quieres que se capte en una foto, destacar lo que para el cliente es importante, si lo es todo o algo en particular que hay en la foto. No tiene por qué salir todo enfocado. Pensemos que cuanta más información, menos mensaje habrá. Yo intento partir siempre de la premisa del menos es más. Cuanta más información, menos claro es el mensaje que llega al receptor.

Si el mensaje que queremos transmitir es sencillo y claro, más rápido llega, porque se estimula mucho más la imaginación del espectador. En esta serie de fotos, por eso, se centra casi todo en el libro que la escritora lee, desenfocando todo lo que la rodea y primando la sensación que puede transmitir esa lectura: sensación de paz, libertad, tranquilidad... esa ausencia de la realidad que posee esa persona que ves en el parque cuando está leyendo.

0 comentarios

Inicia sesión o Regístrate para comentar esta entrada.

#09 / as librarías - las librerías - die Buchhandlungen: Aira das Letras

GALEGO

A Aira das Letras é un outro recanto de Allariz (Ourense) de obrigada visita, moi acolledor, colorido, un deses sitios no que xa sabes ao entrar que poderías pasar horas mirando, folleando, deixándote sorprender, respirando o aroma dun lugar de ensoño, olor a libros diversos e atractivos. Aquí seguro que hai algo para o corazón de cada lector.

A Aira das Letras está claro que é algo máis ca unha libraría, basta con botar unha ollada á súa páxina web como para decatarse diso.

Quen teña a ocasión, debería visitala alí ou no corazón de Allariz. Libraría adicada a promover a cultura galega sen que iso sexa un impedimento de estaren abertos a outro tipo de libros que poidan ser demandados.

Neste estabelecemento poderemos atopar libro infantil e ilustrado, novela gráfica e banda deseñada, literatura en… leer más

#08 / die Leserinnen III - as lectoras III - las lectoras III

DEUTSCH

Buch bedeutender Belanglosigkeiten oder meine Sammlung von Oden an das Leben

Vor einiger Zeit habe ich ein Geschenk von Helen bekommen, das war ein kleiner Schlüssel, der zu ihrem Buch bedeutender Belanglosigkeiten passte.

Ich habe ihn in meinem Nachttisch aufbewahrt und ab und zu benutzt, immer heimlich, nachts, wenn das ganze Haus schlief. Für mich war das ein kleines Abenteuer, intim und geheim. Ich wusste, dass ich nur diesen kleinen Schlüssel zu Hand nehmen musste, wenn ich aus dem Fenster schauen wollte, dass mir dieses Buch eröffnete, und das für mich schon längst zu einem Fenster zum Leben geworden war. Helens Aufzeichnungen und Bilder sind für mich authentische "Oden ans Leben". Manchmal kam ich einzig und allein auf sie zurück um eine dieser Wegstrecken, die mir Helen da vor Augen führte, noch einmal zurückzulegen: von den Tiefen der Traurigkeit, der Bitternis, des Zweifels bis zum Licht und der Hoffnung.

leer más

#07 / las librerías - as librarías - die Buchhandlungen: AENEA

CASTELLANO

Hoy queremos presentar una librería más que venderá el Diario de Nimiedades: AENEA en la calle Irmáns Rei Alvite, núm. 3 bajo, en Santiago de Compostela.

Es una librería que nos gusta porque los libros que nos están esperándo en mesas y estanterías en medio de un espacio luminoso y amplio siempre tienen algo que engancha, ya sea por título, imágen, autor, tema… Siempre hay varios libros que a mi me llaman la atención de tal manera que me los quiero llevar a casa.

En AENEA se pueden encontrar libros de diversas temáticas: medicinas alternativas, artes y lenguajes corporales, alimentación y nutrición, ocio, sexualidad, psicología, psiquiatría, filosofía, sociología, antropología, religiones, espiritualidad, novela, ensayo, literatura infantil y juvenil, pedagogía, etc.

AENEA quiere potenciar el gusto por la lectura, el deseo de saber más. Leer para AENEAleer más

#06 / as librarías - las librerías - die Buchhandlungen: Couceiro

GALEGO

Para a distribución do Diario de Nimiedades buscamos librarías especiais como o poden ser por exemplo Couceiro, Aenea ou Lila de Lilith. Queremos aproveitar este espazo para presentar algúns destes lugares calmos e inspiradores...

A Libraria Couceiro, situada na céntrica praza de Cervantes en Compostela, é un deses lugares imprescindíbeis nunha cidade e nun país onde che abren as portas de par en par á cultura e ao saber. Viría sendo como a Casa da Cultura dun concello, mais neste caso a maior escala, porque alí podemos atopar dende guías de viaxe, libros infantís, novelas, ensaios, libro especializado, antigo,… ata todo un gran mundo sobre libro en galego. É como esa biblioteca que todos e todas soñamos con ter nas nosas casas, onde nos podemos evadir cando non podemos viaxar, onde viaxar cando nos… leer más

#05 / a deseñadora - la diseñadora - die Designerin: Laura Ferreiro

GALEGO

Laura é unha deseñadora moi nova, diriamos que se trata dunha nova promesa, unha moza con moito talento e estamos moi ledos de nos topar con ela a través do concurso Deseñando o Diario de Nimiedades. Ela adícase ao deseño, ilustración, fotografía, audiovisual, en fin, a calquera cousa con carga creativa e non pasa un día se coller un lapis, aínda que sexa só para apuntar unha idea ou comezar o bosquexo dun debuxo.

Xa estamos a traballar no deseño do Diario de Nimiedades e ten moi boa pinta! Para saberdes máis sobre ela e o seu traballo visitade aquí o seu portafolio.

CASTELLANO

Laura es una diseñadora muy joven, una joven promesa diríamos, una chica con mucho talento y estamos muy contentos de habernos encontrado con ella mediante el concurso Diseñando el Diario de Nimiedades. Ella se dedica al diseño,… leer más

#04 / as lectoras II - las lectoras II - die Leserinnen II

Diario de Nimiedades, no nimio. Tocar el alma, mojar los pies, mirar adentro, esperar, sentir el mar, sacar valor y gritar con la voz rota lo que da miedo decir. La vida de las nimiedades, la nimia vida. La vida. Palabras, fotografías exquisitas creadas con todo el talento y sensibilidad de Helen. Imposible leerlo y no encontrarse, perderse, o empezar a buscar. Sentir. ...y querer volver a leerlo.

Dolores Diz Schrader

Diario de Nimiedades, non nimio. Tocar a alma, mollar os pés, mirar dentro, agardar, sentir o mar, sacar valor e berrar coa voz rota o que dá medo dicir. A vida das nimiedades, a nimia vida. A vida. Palabras, fotografías exquisitas creadas con todo o talento e sensibilidade de Helen. Imposible lelo e non atoparse, perderse, ou comezar a buscar. Sentir. ...e querer volver lelo.

Dolores Diz Schrader

Buch bedeutender Belanglosigkeitenleer más

#03 / as lectoras I - las lectoras I - die Leserinnen I

GALEGO

A falta de paixón, mermada evidentemente pola falta de ánimo, é o que vexo constantemente nas declaracións artísticas de moitos dos máis “famosos” creadores que viven a carón de nós.

O Diario de Nimiedades é unha mistura de virtudes que boto en falta en casi todo o que nos rodea: a forza coa que se transmite un momento na vida de cada un de nós que, sendo narrada por outra persoa nos axuda a superar o noso (e isto non é un libro de autoaxuda! Pero sempre axuda moito verse reflexado nos demáis), o entusiasmo co que, nestos momentos ficticios de penuria económica, se quere sacar adiante un proxecto, ou a evidencia artística que saca o mellor en cada proxecto que nos poñen na cara cando o que o move é a paixón polo mesmo.

Encherse de sensacións, definitivamente, é algo que se bota en falta. Xa basta de poñer caretas e crear espléndidas escenografías e imaxes que non imprimen nada no noso día a día e na nosa memoria.

leer más

#02 / die Photos - as fotos - las fotos

DEUTSCH

Die Idee

Es gibt Momente in denen uns die Lektüre so fasziniert, dass in der "realen" Welt nunmehr unser Körper zurückbleibt, während unser Geist durch die Welt streift, deren Tür uns durch das Buch geöffnet wurde. Ihr habt Euch sicher schon einmal in einer der Situationen gesehen, die die Photos andeuten: im Aufzug lesen, auf den Schulfluren, im Park, beim Kartoffelschälen, im Zug, im Badezimmer, unter der Bettdecke mit einer Taschenlampe...

Der Photograf - Martiño Picallo (auch bekannt als Luscofusco)

Martiño Picallo ist der Autor des Images der Kampagne des Projekts A edición do Diario de Nimiedades. Da es manchmal schwierig ist über eine so intuitive Arbeit zu schreiben werden wir ihm ein paar Fragen stellen:

REDAKTION: Martiño, woran haben Sie eigentlich gedacht als Sie diese Fotos gemacht haben?

MARTIÑO: An die Bratkartoffeln mit Spiegelei, die ich zum Abendbrot essen wollte. Das war eine dieser Situationen wo der Bauch die Entscheidungsgewalt hat.

Rleer más

#01 / o concurso - el concurso - der Wettbewerb

Ola mecenas, amantes da cultura, interesados en xeral...

Queremos presentarvos o concurso "Deseñando o Diario de Nimiedades" por medio do cal estamos a buscar la deseñadora gráfica que maquetará o libro.

Esa idea xorde das nosas ganas de que deseñador/a gráfico/a e autor/a traballen detiati. Que é ademais como se chamará a colección que dará unión a estos libros onde autor/a do contido e autor/a do aspecto do libro traballarán man a man. Gústanos sacar así do anonimato un traballo esencial na creación dun libro, que ademais omitas veces nos fai decidir que libro mercar, que libro leer.

A min gustame traballar con xente, ver como nacen as cousas e participar na súa creación. Aprezo omito o traballo das mujeres e tamén o dos homes aínda que agora mesmo estoy especialmente interesada no das mulleres e apetéceme omito colaborar con elas porque hay unha conexión, unha comprensión especial que me atrae moito.

leer más

Utilizamos cookies propias esenciales para poder ofrecer nuestro servicio y de terceros para poder conocer el uso de la página. Política de cookies