❗️Para poder utilizar Verkami debes hacerlo desde otro navegador. Instala o entra desde: Microsoft Edge, Chrome o Firefox. Microsoft ha dejado de actualizar el navegador Internet Explorer que estás utilizando y ha dejado de ser compatible con la mayoría de sitios web.

After Eight

AFTER EIGHT es una comedia baja en calorías. Un viaje en el que no está prohibido cantar, bailar, ni siquiera hacer play-back. Una locura de principio a fin. Con diálogos irreverentes, personajes disparatados y situaciones rocambolescas. Eso, más o menos, es After Eight. Una obra para disfrutar.

Alejandro Tortajada

Un proyecto de

Categoría

0
segundos
91
Aportaciones
3.220€
De 3.158€
Aporta al proyecto

Escoge tu recompensa

O apóyalo con una donación

Aporta sin recompensa
Haz una donación altruista al proyecto porque simplemente quieres ayudar a hacerlo realidad:

¿QUÉ ES AFTER EIGHT?

AFTER EIGHT** es una comedia baja en calorías. Un viaje en el que no está prohibido cantar, bailar, ni siquiera hacer play-back. Una locura de principio a fin. Con diálogos irreverentes, personajes disparatados y situaciones rocambolescas. Eso, más o menos, es After Eight.

La acción se desarrolla durante 12 horas. De las 8 de la tarde a las 8 de la mañana, de una calurosa noche de verano. Víctor Casas, nuestro héroe, un arquitecto de 29 años, casi treinta, es abandonado por Ana, su novia en la última década, de manera inesperada; y la que él cree, iba a ser una noche perfecta, se convierte repentinamente, en la peor pesadilla de su vida. Y eso que de sueños, Víctor sabe un rato. Ya que, es narcoléptico.

Desesperado, acude en busca de ayuda a la consulta de su psicóloga, y a partir de ese momento, se suceden una docena de personajes, todos femeninos, que le acompañan en su huida. Una huida real y sobretodo personal que le llevará a descubrir al verdadero Víctor. Pero la cosa no acaba ahí, para enredarlo todo un poco más, parece que Ana le tiene preparada una última sorpresa.

¿Estás preparado para descubrirla? Víctor tampoco.

¿CUÁNDO TENEMOS PENSADO LLEVARLO A CABO?

Empezamos a ensayar el proyecto en Julio de 2011.

Pero por problemas de financiación tuvimos que aparcar unos meses el estreno, y mientras fuimos ocupándonos de la producción. En este punto quedan unas cuantas cosas por ultimar (detalladas más abajo), para que la producción esté terminada.

Además, tenemos fecha de estreno el 19 de Abril, así que retomaremos los ensayos un mes antes del estreno, más o menos.

APADRINA AFTER EIGHT

La precariedad económica con la que se llevan a cabo determinados proyectos teatrales nos obliga, la mayoría de veces, a financiar un espectáculo de nuestro bolsillo y contar con el trabajo desinteresado o mal remunerado de amigos y conocidos de nuestra profesión.

A todo esto hay que sumarle que, no hemos recibido ayuda alguna ni financiación privada para realizar este proyecto, ni para ningún otro, por lo que necesitamos vuestra colaboración para cubrir parte de los gastos de producción que todavía quedan por realizar (iluminación, escenografía y vestuario, coreografías, animación, etc…), hasta ahora han sido pagados de nuestros trabajos como profesionales pero la falta de pagos y la precariedad laboral, hacen que ya no nos da para más.

AFTER EIGHT es un proyecto que necesita un buen acabado (dentro de nuestras posibilidades) y con vuestra ayuda, clave en estos momentos, podríamos terminar de financiarlo.

Pasamos a detallaros el coste del espectáculo y las personas que lo han hecho posible.

Aquí os mostramos el precio real y el precio que hemos acordado pagar, para que veáis el esfuerzo de la gente que nos apoya

¿POR QUÉ OS NECESITAMOS?

Hemos hecho este gráfico, para que la gente pueda entender, que muchas

veces un espectáculo se financia con el trabajo mal remunerado o

gratuito de los distintos profesionales que forma parte de él.

PRECIO REAL / PRECIO AFTER

TEXTO: 1.500 / 600

DIRECCIÓN: 3.000 / 600

ACTORES: 1.200 (Por actor) / Cobrarán los bolos

COREOGRAFÍA: 1.500 / 0

DISEÑO VESTUARIO: 1.500(16 trajes) / 1.500

DISEÑO ESCENOGRAFÍA: 1.000 / 0

ESCENOGRAFÍA: 1.500 / 1.000

ANIMACIÓN: 5.000 / 1.800

DISEÑO ILUMINACIÓN: 2.000 / 1.000

DISEÑO CARTEL Y DOSSIER: 2.000 / 500

CARTELES Y PROGRAMAS: 500 / 500

FOTOGRAFÍA: 300 / 0

LOCAL ENSAYOS: 700 / 500

TOTAL: 31.000 / 8.000

Pedimos vuestra ayuda para conseguir 3.158 euros. Y lo demás intentaremos terminar de invertirlo de nuestro trabajo. Si superamos esa cantidad y la gente quiere seguir ayudándonos estaremos encantados.

Los 3.158 euros que os pedimos son para:

  • 1.800 para Animación. La obra tiene unos 8 minutos de animación muy importantes para la realización del proyecto. Consta de unos títulos de crédito y algunas escenas con personajes animados, que interactuan con los actores. Esto le dará a la obra un toque muy cinematográfico que está muy presente en el espectáculo.

  • 1.000 para el diseño de iluminación. El diseño de luces es muy importante para cualquier obra de teatro, pero esta en general, requiere unas luces muy concretas y precisas. Ya que la obra se representa en diferentes espacios, y hay que difernciar entre la realidad y el mundo de los sueños, que están muy presentes en esta función.

  • 350 para vestuario y atrezzo.

LOS MECENAS

Una vez os hayáis informado del proyecto y paséis a ser mecenas, os mantendremos informados diariamente a través del blog, colgaremos fotos de la sesión de ensayo de ese mismo día y podréis seguir, día a día, como avanza la producción del espectáculo. Si tenéis alguna duda, antes de decidiros a financiárnos, también podéis preguntarnos cualquier duda.

Tenemos mucha ilusión, por tanto, os trataremos como lo que sois, parte del espectáculo.

Responderemos a cada una vuestras dudas, queremos que si estáis interesados, participéis activamente en nuestro proyecto.

¿QUIENES SOMOS?

Cancrena Teatre** es una compañía de Valencia **que nace en el año **2005.

Desde la fecha de creación, nuestra compañía, se ha especializado en la

búsqueda de nuevos lenguajes y la implicación del público en los

espectáculos realizados.

Nos dimos a conocer con El peinado de la bucólica mujer envenenada (sinfonía de un crimen) una comedia Gore en la que un grupo de mujeres vivían encerradas en edificio sometidas a una dictadura futurista.

En nuestro siguiente espectáculo La sangre tiene voz **(2006), que estuvo de gira por **Argentina, nos enfrentamos a una adaptación de La voz humana de Jean Cocteau, con textos de Federico García Lorca, en ella el mismo Federico era uno de los personajes.

En el 2008 realizamos Criminal/Reality, dos obras que fueron representadas como parte de un mismo espectáculo, y que tuvo una gran acogida.

En ese año, 2008, por primera vez Cancrena Teatre se encarga de la distribución una obra. Le tien le mien (lo nuestro), una texto ganador del Premio de Teatro Breve 2007, bajo la dirección de Juli Disla.

En el año 2009 ponemos en escena, Lo Obsceno (fuera de escena), de nuevo escrita y dirigida por Alejandro Tortajada. Una obra sobre un caso real ocurrido en Barcelona.

Y a principios de 2011 llega Enero, una adaptación libre de un poema de Angélica Lidell sobre los malos tratos.

Y por fin llegamos a After Eight, la obra para la que pedimos vuestra colaboración, que se estrenará en Abril de 2012.Todas estas obras han sido financiadas al 100% por los miembros de la compañía. Sin haber recibido jamás ayudas públicas ni privadas.

EL EQUIPO

Actores - Pau Gregori, Belén González, Patricia Teruel y María Zamora.

Texto y dirección- Alejandro Tortajada.

Coreografía- Pepa Cases, finalista a los Premios Max.

Escenografía y vestuario - Joan Miquel Reig, ganador del Premio Max.

Animación - Adrián Belenguer, Andreu Campos y Sonia Sánchez.

Diseño de iluminación- Jordi S. Sánchez.

MÁS INFORMACIÓN

-Visita nuestro Blog

-Síguenos en Facebook

-O escribiéndonos a esta misma página

Preguntas frecuentes

Aún no hay ninguna publicada.

¿Tienes alguna otra duda o pregunta?

Pregunta al autor/a

4 comentarios

Si ya eres mecenas, Inicia sesión para comentar.

  • Alejandro Tortajada

    Alejandro Tortajada
    Autor/a

    casi 12 años

    Hola Adrián. Gracias por plantearnos tu pregunta, y perdón por la tardanza en nuestra respuesta.

    No sé si habrás leido el proyecto entero, hemos pedido ayuda para financiar una parte del proyecto, sólo lo referente a audiovisuales, diseño de luces, y sala de ensayos, así que si recibimos 15 euros de más, seguro que nos ayudan para muchos otros gastos que tenemos, y que no hemos decidido incuirlos en el verkami, porque nos parecía que era pedir demasiado dinero.

    Cómo bien dices, esperemos que podamos superarlo y así ese dinero contribuya a que After Eight pueda ser presentada con un mejor acabado.

    Muchas gracias por tu interés en nuestro proyecto.

    Un saludo

    Alejandro

  • Adrián Bosquet Navarro

    Adrián Bosquet Navarro

    casi 12 años

    Hola, soy el primo de Patri Teruel, quería preguntar una duda que tengo

    Se necesitan 3.158€, imaginate, y ojalá, que los conseguís. Pero, habéis recaudado 15 € de más, esos 15 € se le devuelven a alguien o os los quedais vosotros para alguna cosa????

  • Alejandro Tortajada

    Alejandro Tortajada
    Autor/a

    12 años

    Hola Palmira. Tienes que entrar en la página, y decidir con que aportación quieres colaborar. Clicar en la cantidad y te saldrá un hueco para poner el mail, es importante que lo pongas ya que esa es la única forma que tenemos de comunicarnos contigo. Luego, sigue los pasos que te vaya pidiendo. Por último pon tu numero de tarjeta y así realizarás la aportación a nuestro proyecto. No te preocupes, SÓLO se cobrará la cantidad que tu hayas eligido. nada más. 100% de seguridad. Gracias Palmira

  • palmira

    palmira

    12 años

    quiero saber como se hacela aportación.

#41 / DÍA 41 HASTA AHORA

Y el momento de la despedida ha llegado. Estoy triste y aliviado a la vez. Es una sensación extraña.

Me quedan tantas cosas por contaros. Tantas cosas que me gustaría que conocierais de mí. Pero esto es así, han sido artículos creados día a día, y con ensayos y mucha presión encima. De algunos estoy muy orgulloso, otros han sido rutinarios. Y otros mejor olvidarlos.

Pero todos han sido hechos con amor. Quiero volver a agradecer a nuestros 91 mecenas su contribución. Nos habéis ayudo a dar un paso muy importante en nuestra trayectoria. Y siempre os estaremos agradecidos. Era un momento muy importante. Gracias a los que habéis estado.

Ha habido muchas sorpresas y alguna gran decepción, pero así es la vida. ¡Qué os voy a contar!

Bueno, mejor cambiemos de tema que estoy un poco sensible. También quiero anunciar que vamos a renovar la compañía. Yo os iréis enterando, todo a su debido tiempo. Pero hay sorpresas.

leer más

#40 / DÍA 40 FINAL O CASI

Día 40. Lo hemos conseguido. ¡GRACIAS!

Día de despedidas. En nueve horas terminamos. Y se acaba un viaje al que se suben a última hora un montón de nuevos mecenas.

Mañana último artículo. Hoy nos los hemos partido porque eran muchos.

Patri habla de algunos de ellos.

1-Marià e Irene son amigos de Pau desde la infancia, antes de que Pau me los presentara yo ya había conocido a Irene y a su familia en un viaje que hicimos a Holanda. Nuestros padres estaban trabajando juntos haciendo un panteón por aquellas tierras y fue toda una sorpresa cuando nos volvimos a encontrar. Me lo pasé genial en ese viaje. Son geniales, se alegran de cada éxito que cosecho y siempre tienen una sonrisa para darme. Gracias de verdad por todo

2- Mi tía Feli, es la hermana de mi madre, mi tía también ha colaborado en el proyecto cosiendo bastantes trajes del vestuario y lo hace genial. Es muy… leer más

#39 / DÍA 39 RESURRECCIÓN

Hoy, el día en que el padre de todos los españoles, lo queramos o no, así es nuestra idiosincrasia, ha resucitado, decido hacer un artículo sobre nuestros padres.

Los míos y a los de Patri. Que somos los integrantes de esta compañía.

Y de paso, aprovecho para mandar un abrazo muy fuerte a los padres de Pau, Belén, y los de María, que, ahora mismo están pasando por un momento difícil.

Muchas gracias a todos por apoyarnos en los momentos difíciles, y por aguantar y entender una profesión tan inestable cómo la nuestra.

Mis padres se llaman Alejandro y Lola. Se conocen muchos años antes de empezar a salir, ya que, una hermana de mi madre, Pilar y un hermano de mi padre, Ramón, que son más mayores que ellos, estaban juntos. Así que, fueron familia y después pareja.

Bueno, el caso es que se casaron el 5 de Enero de 1982. 5 meses y 17 días después nacía yo. No hace falta… leer más

#38 / DÍA 38 AIRE DE DESPEDIDA

Día 38. Esto empieza a parecerse cada vez más a una despedida. La verdad es que ha sido muy intenso lo de hacer un artículo diario, pero seguro que el martes, cuando esto termine lo voy a echar de menos.

Hoy tenemos 2 nuevos mecenas. Isabel Trenco Martí. La hermana mayor de mi madre.

Mi tía Isabel es una persona muy alegre. Ha pasado momentos muy duros en esta vida, y situaciones de esas que no se le desean a nadie, pero es una luchadora y ha sobrevivido. Su marido, el padre de mis cuatro primos, murió en 1988. Así que, en nuestra familia ella es la viuda de España, y no la Pantoja. Mis primos se llaman Vicente, cómo su padre, Manuel, Pascual por mi abuelo, y Maribel la llamamos así para diferenciarla de mi tía.

Ahora mi tía está emocionada con su nueva faceta. Cantar. Canta en el coro, y siempre va de aquí para allá con una grabadora escuchando las grabaciones para hacerlo bien. Es una artista.

leer más

#37 / DÍA 37 DÉJÀ VU

Tengo una brutal sensación de déjà vu, misma hora de ayer, mismo metro, y de vuelta a casa después de un día de ensayos, muy completito.

Hoy ha venido el técnico de luces, el de sonido, y hemos hecho nuestro primer pase general.

¿Qué cómo ha ido?

Ha salido regular-mal. Cómo buen primer pase. Pero hacía falta, así que avanzamos cada vez más cerca de la meta.

Y lo que sí que está a punto de terminar, es nuestro proyecto en verkami. Estamos rozando los 3 mil euros, así que podemos llegar. Vuestra colaboración, más que nunca es imprescindible para nosotros. Vamos cumpliendo sueños. Y que After Eight pueda tener una buena factura está cerca, muy cerca.

Gracias a todos los que han colaborado, y nos han demostrado su amor incondicional. Y los que se le están pensando, animaos. Vais a hacer muy felices a un grupo de personas que llevan más de 2 años intentando cumplir un sueño.

leer más

#36 / DÍA 36 CON LLUVIA DE FONDO

¡Viva la mamarrachez y la espantajería del jueves santo!

El ensayo de hoy ha sido un poco así, pero hay días que, después de tanto agobio y estrés, viene bien un poco de relajo. Y así nos lo hemos tomado todos. Estamos a dos semanas de estrenar y esta obra requiere mucha concentración y predisposición.

Así que, hoy nos hemos reído, nos hemos desmadrado y eso, de vez en cuando, cómo que también viene bien. Por lo menos así lo veo yo, mañana vuelve a tocar ponerse las pilas.

Esta mañana he estado con el tema música, videos y demás cosas que nos faltan, y por la tarde hemos tenido la primera reunión con Ryu.

Ryu nos acompaña desde Criminal/Reality, la primera obra en la que fue nuestro técnico. Y en esta, además de la música llevará los audiovisuales, que es una de las cosas que más miedo nos dan.

Luego hemos estado cuadrando el primer audiovisual, muy… leer más

#35 / DIA 35 T-E-S-T-I-M-E

Hui està sent un dia estrany. Un dia d’eixos en els que passen moltes coses.

Coses bones, coses roines, i regulars. Un dia d’estrès. Un dia més. Un qualsevol.

Però un dia qualsevol pot convertir-se, de sobte, en un gran dia. Gràcies a un gran fet. I aquest fet a arribat H-U-I. Exactament, a les 17:12 de la vesprada.

Amb una prova d’amor en forma de missatge, que veus de sobte, al hotmail, metre mires els audiovisuals. Un gest que ve des de un altre punt de la ciutat. Un gest que naix amb un click de generositat i de suport. Amb un click d’amor i sorpresa.

El meu cap no dona per a més, vull escriure alguna cosa per demostrar la meua enorme gratitud. Però els grans dies es el que tenen, que et poden agafar en un mal dia, o en un dia com hui. D’eixos baixos d’energia mental.

De sobte, apareix la solució. Recorde un text. Un text anterior. Un text que sols es pot… leer más

#34 / DÍA 34 ROSCÓN

Otro día más escribiendo a escasos minutos de las 12 de la noche. Exactamente a las 23:37.

Hoy es el día 34 y ya os habréis dado cuenta de lo que me estreso con algunos temas. O en general. Así que, hoy he pensado en estar relajado. Relax. He seleccionado uno de los muchos textos cortos que tengo escrito, y os lo voy a adjuntar, para que disfrutéis de él. O no. Y poco más.

Bueno no. Hoy, por fin, conocemos a nuestra mecenas número 69.

¿Y a quién le ha tocado?

A Raquel.

¿Casualidad?

Allá vosotros si lo creéis. Raquel es capaz de llenar de alegría un coche cualquiera de una calle cualquiera. ¿Verdad, Raquel? ¡Ah, qué jóvenes éramos!

Raquel es del grupo de las perris, una de las mejores amigas de Patri, que ahora vive en Barcelona.

Estuve a punto de irme a vivir con ella y con Marina, pero lo poco que me gustó el Institut, y alguna que otra profesora, se interpusieron en esa disparatada convivencia. Lo que hubiese sido vivir juntos. Ni me lo imagino.

leer más

#33 / DÍA 33 EL RELOJ

Hoy estoy perro. Pero no poco. Perro y petardo, será el cansancio. Y también puede deberse a que ayer vi un par de capítulos de Alaska y Mario, y eso deja poso.

Pero bueno, me he estado haciendo el remolón intentando dejar el artículo para más tarde, y de repente estaba en la habitación buscando un pantalón de chándal, no sé porqué y he escuchado una voz suave y aguda, muy parecida a la de mi gran amigo Joan Miquel Reig.

  • ¿Qué pasa con el artículo de hoy?

Evidentemente, me he asustado.

  • ¿Quién anda ahí? He dicho yo, así cómo muy de película doblada.

  • ¿Sabes qué hora es?

  • No.

  • Las 23.

  • ¿En punto?

  • No, 23:02.

  • No me jodas.

Y se ha producido un silencio.

  • ¿Quién eres?

  • Soy tu conciencia.

  • No me jodas. Repito yo, que falta de imaginación, por otra parte.

  • Que va, hombre. Soy tu reloj del móvil.

  • ¿En serio?

  • Bueno, no te enrolles que te veo venir. A hacer el artículo.

Y aquí me tenéis. Sentado delante del ordenador con el número 1 de fondo. Sin comentarios al respecto.

leer más

#32 / DÍA 32 DOMINGO 6:45 DE LA MAÑANA

Hoy me ha tocado madrugar para grabar unos audiovisuales para la parte final de After Eight. El despertador ha sonado, exactamente, a las 6:45 de la mañana.

A las 7 de la mañana estaba tomando un zumo de naranja, unas tostadas con tomata en tonyina, y fruta.

Y después he cogido el metro a las 7:37, esta vez sin ordenador, a la misma hora a la que se iba mi madre al trabajo.

Con el suplemento de El Pais bajo el brazo. No os perdáis la entrevista a los Redgrave, muy interesante y además por poco más de 1 euro puedes conseguir Entre Copas, película que a mí me gustó mucho en su momento. Espero que con la revisión me pase exactamente lo mismo.

Los domingos tienen un algo especial, y si no trabajas y logras levantarte a esas horas, después de no sucumbir a las mil tentaciones que tiene una noche de sábado, puede ser una experiencia de lo más agradable.

Y lo ha sido. Además de que, los audiovisuales han quedado muy bien.

leer más

#31 / DÍA 31 INSPIRACIÓN

Hace unos días, exactamente en el artículo 18, os hablé de personas que me inspiran con su trabajo.

Hay muchas, aquel día sólo puede nombrar a tres, pero no quería que terminaran estos artículos y quedarme sin hablar de algunas otras. No todas porque sería imposible. Así que, ahí van unas cuantas más:

Billy Wilder: Es el director que, para mi gusto, más obras maestras ha creado.

Con faldas y a lo loco, El apartamento, El crepúsculo de los dioses, La tentación vive arriba, Bésame, tonto, Perdición, Uno, dos, tres, Sabrina, Irma la dulce, En bandeja de plata, Testigo de cargo, Ariane o Primera Plana, entre muchas otras, forman parte de su impecable filmografía.

Un director con el que, a mí, siempre me pasa una cosa. Soy muy dado a regalar sus pelis a la gente, porque es un regalo que nunca falla. Bueno, pues si el agraciado no ha visto nunca la película suelo decirle: ¡Qué suerte! Como me gustaría a mí poder volver a ver esta película por primera vez.

leer más

#30 / DÍA 30 TENEMOS QUE HABLAR DE PAU, Y DEL RESTO DE MECENAS

¡Hola a todos! Un día más.

La huelga general fue un éxito, al menos lo que yo viví en la manifestación de ayer por la tarde. La más multitudinaria de todas las que recuerdo, y he vivido ya unas cuantas.

Yo me sumé a ella, y por eso ayer no hubo artículo, así que hoy se me acumula el trabajo. Pero encantado de que así sea, hay causas por las que merece la pena luchar.

Además los actores estamos acostumbrado a pelar por causas perdidas.

Tengo que dar las gracias a 4 nuevos mecenas. Julià, Pilar Crespo, Nelo Gómez y nuestro Pau Gregori/Guada que han querido apoyar nuevamente la causa.

A Julià quiero agradecerle especialmente su contribución y pedirle que me perdone, pero es al único que no tengo el placer de conocer. Mil gracias por tu apoyo y por el mensaje que nos mandaste.

Los demás están relacionados con el mundo del arte dramático de una u otra forma.

leer más

#28 / DÍA 28 EL CAMARERO

He comido, por motivo de horarios, en el bar que hay al lado del Tutú, lo que antes era Totana vamos, y me he experimentado una escena que me ha dejado con mal cuerpo. He ido a pagar a la barra, para venirme corriendo a hacer el artículo. Bueno, pues he pagado, y antes de darme tiempo, siquiera, a coger la chaqueta y la bufanda el camarero ha empezado a retirar la mesa.

Y no sé porqué me he puesto melancólico, bueno, sí que lo sé. He pensado, eso es, la vida es así, exactamente. Una vez que uno muere, si pudiera girarse, vería cómo la vida sigue a su alrededor. Ha sido cómo girarme y poder observar mí propio cadáver. La sensación me ha durado unos minutos y luego se me ha pasado, pero me ha dado un vuelco el corazón.

Pensar que nadie es imprescindible, acojona bastante y hoy, con un hecho tan banal, he podido darme cuenta. Así que desde aquí le pido al, por otra parte,… leer más

#27 / DÍA 27 EL DÍA MUNDIAL DEL TEATRO

Otra vez me pilláis escribiendo en el metro, a punto de terminar con un día agotador. Pau se ha puesto malito y hemos cambiado el ensayo por cosas de producción.

Mal comienzo.

Luego, hemos comido en el bar de al lado, y bolo en Tavernes de la Valldigna. Para conmemorar el día mundial del teatro.

¡Cómo me gusta hacer Atlas!, y que bien me lo paso con la gente de la obra. Equipo que está entero en After Eight, así que, creo que nos vamos a divertir. Aparte de sudar mucho.

Y después, he ido a la gala de la AAPV, y nuestra actriz, María Zamora, se ha llevado al Crisálide a la mejor actriz revelación. ¡Felicidades!

Y aquí me tenéis, en el metro y constipado perdido. A ver mañana.

Quiero agradecer a nuestras tres nuevas mecenas su colaboración, por orden de aparición. Gracias Guada, gracias Amparo, y gracias Virginia. Tres nuevas personas que nos hacen poder empezar a ver la luz al final del túnel, ya queda menos.

leer más

#26 / DÍA 26 ¿SOY UN CHICO IT?

¿Queréis saber lo que hago cuando tengo un día malo o regulero, y no tengo para ir a Loewe? Si no queréis callaros, porque os lo voy a contar igual. Ventajas de escribir por amor a los mecenas.

Me reservo alguna mamarrachada, normalmente visual para ponerme ese día, y bueno a mí me suele funcionar. No me quita el bajón, pero ayuda.

¿Qué porque he tenido hoy un mal día? Otra vez. Os cuento.

Aparte de porque el tema mecenas están bastante parado y me preocupa quedarme tan cerca de la meta, seguid apoyándonos; he recibido dos malas noticias profesionales en cosa de dos minutos.

¡Supermegafuerte!

El día ha empezado bastante regular. Me he levantado, relativamente temprano, he tomado un buen desayuno, y me he ido a ensayar con Belén y Pau. Y la cosa ha mejorado sensiblemente. Gracias, chicos.

He llegado a casa, he comido, organizado todo lo que iba a hacer por la tarde y me he acostado unos 20 minutos, cómo hago siempre que puedo.

leer más

#25 / DÍA 25 ELECCIONES

Domingo en familia. He llegado hace un momento de compartir una comida de esas que se alargan, hoy hasta las ocho de la tarde. Y aquí estoy, a punto de hacer un nuevo artículo, y pendiente de las elecciones en Asturias, pero sobretodo de las de Andalucía. Dónde los españoles nos jugamos mucho.

En Asturias las cosas suben y bajan pero parece que gana el PSOE, y en Andalucía todavía no se sabe nada. Todas estas cosas me ponen bastante nervioso, así que voy a centrarme en el artículo o me pierdo.

Hoy tenemos una mecenas que repite. Y a lo grande. Es Alejandra Soler, una de esas compañeras que me encontré en La Escuela del Actor y que hoy por hoy es una de mis mejores amigas.

A Alejandra, además, la he dirigido en tres espectáculos de Cancrena Teatre, y creo que ambos estamos de acuerdo, que su mejor interpretación conmigo, la hizo en Criminal, una obra de Javier Daulte, en que una Alejandra rapada exhibía todo su potencial como actriz.

leer más

#24 / DÍA 24 FUSIÓN

Hola!

Después de una noche muy almodovariana con el estreno de La terrorífica, se me ha ocurrido adjuntaros un artículo muy divertido que realice hace unos meses.

Espero que lo disfrutéis. Ahí va:

Abro el periódico. Noticia: Esta noche, la cadena sin anuncios, emite Mujeres al borde de un ataque de nervios. Al parecer esta película no se emitía en TVE desde 1998.

Leo otra noticia: La fusión ente la cadena reality y la cadena roja sigue en marcha. Fusión. Término puramente almodovariano. Mi cabeza tiene ganas de jugar.

¿Quién acudirá al coloquio? ¿Se aclarará que pasó entre Carmen y Pedro veinte años después? ¿Se romperá ese abismo entre los dos, como diría Amanda Gris?

(Si no me creen, remítanse a los extras de Volver) ¿O volverá, Cayetana, a realizar un cameo en una historia de Pedro? Al parecer todas estas preguntas no se resolverán esta noche. Ya que, el que acude a la cita es Antonio Banderas.

leer más

#23 / DÍA 23 LA TERRORÍFICA FIESTA DEL PIJAMA

¿Cómo sería traer el 2006 de vuelta? ¿Os lo imagináis?

Yo volvería a tener 23 años. Y no conocería Buenos Aires, ni a Joan, ni tantas y tantas cosas buenas que me han pasado en la vida.

¿Qué por qué os hablo de esto?

Porque estos días lo estoy viviendo en primera persona. Menuda regresión heavy.

Esta noche a las 22:30 estrenamos la obra con la que terminamos nuestra formación en la Escuela del actor en aquel año.

¿Terminamos? Sí, me refiero a toda mi promoción. En ellas había actores con los que sigo teniendo una estrecha relación hoy en día. Incluso, algunos, son grandes amigos. Entre ellos se encuentran Patricia Teruel, actriz de After Eight o Alejandra Soler, Florencia Berthold, Paula Baixuali, Alejandro Tormo, etc…

Esta noche, van a tener el placer de interpretar esta pedazo de comedia escrita por Juli Disla, los actores del grupo de teatro EMAE Adultos de La Pobla de Vallbona, dirigidos por mí.

leer más

#22 / DÍA 22 PESADILLAS NOCTURNAS

2:18, 3:39, 5:04, 5:57, 6:40.

Me he pasado toda la noche despertándome, con pesadillas. Me pasa siempre antes de un estreno, pero lo de hoy ha sido terrorífico. Y nunca mejor dicho, estreno en La Pobla de Vallbona una obra de Juli Disla, que tiene esta palabra en el título.

Es una comedia que, a primera vista, puede parecer fácil, pero cuando te pones a ensayarla, descubres que no lo es. Todo lo contrario. Así que, que dios nos pille confesados, porque se prevén curvas. Pero ya queda menos. Y los alumnos de la EMAE adultos lo van a conseguir. ¡Ánimo chicos!

¿De qué trata la obra?

Me pregunta ayer, por teléfono, un trabajador de Telepobla.

Y a ver que le digo yo.

Se trata de una comedia disparatada, en la que dos chicas, de nombre Rebeca, que no se conocen de nada, organizan una fiesta de pijama, para asesinar a su grupo de amigas.

Ya me has contado el final, me dice el chico.

No. Le contesto yo, eso es el arranque, así que imaginad lo que viene después.

leer más

#21 / DÍA 21 NO LEER

!Advertencia a navegantes!

El artículo de hoy es un ejercicio de onanismo. Así, que podéis pasar a otra cosa y volver mañana, que todo volverá a funcionar con total normalidad. Hoy el horno ha quemado la mercancía.

Avisados quedaís.

Allá vosotros.

Hoy no hay mecenas, así que este artículo carece de sentido por completo. Y os explico por qué.

Este artículo esta hecho, solamente, para agradeceros cosas. Para devolveros lo mucho que me dais. Y si mi mente no funciona, suele nutrirse de lo que me ofrecéis. Así que hoy, a una hora de irme al ensayo, y con un bajón importante no se me ocurre nada de qué hablar. Mis ideas y yo hoy somos grises.

El gris suele venir después del negro, y ayer fue un día muy negro. Pero el gris también indica que el blanco está mucho más cerca. Blanco, que color más aburrido, yo quiero ser rojo, y no valen chistes fáciles, o amarillo, azul, o verde, que es el color central en la gama de colores.

leer más

#20 / DÍA 20 LA GOTERA

Son las 23:44, así que me quedan 16 minutos para regalaros algo medianamente decente. Hoy ha sido un día muy duro, el más duro que recuerdo en mucho tiempo.

Todo ha empezado esta mañana con una gotera. Hemos llegado a nuestro primer día de ensayo, y El tutú de la abuela, parecía una piscina municipal. No había luz, así que no hemos podido ensayar. Mañana perdida. Luego se han sucedido los acontecimientos.

Qué os voy a contar que no sepáis uno de esos días en los que me hubiese gustado tener al puto Murphy delante. Pero como creo que hay que convertir lo negativo en positivo, os voy a hacer un regalo, a ver si la vida me lo devuelve mañana y dejo de tener fiebre, si fiebre también.

Es un texto que escribí hace mucho tiempo, y que tengo pensado hacer pronto.

Se llama electrocardiograma, y espero que lo disfrutéis.

Es el único regalo que se me ocurre, para un día como… leer más

#19 / DÍA 19 EL DÍA ANTES

Estaba en el baño, haciéndome preguntas y me ha invadido una enorme sensación de soledad. He escuchado el aterrador silencio de mi casa, y una sensación se me ha alojado en la boca del estómago.

Día 19, o lo que es lo mismo, ¿por qué los últimos días de algo nos da tanto el bajón?

Es 19 de Marzo. Las fallas se preparan para ser quemadas y tengo sensación de domingo antes de volver a clase. No uno cualquiera, el domingo de antes de volver al cole. El de después de las vacaciones. Si os he avisado, es grave.

¿Por qué? Ni idea.

Si a mí las fallas no me matan. Y lo que me espera mañana me encanta. No lo entiendo, Paco.

Mañana retomamos los ensayos, y además el viernes reestreno La terrorífica fiesta del pijama, con los alumnos de La Pobla de Vallbona, debería estar feliz, aún así, no puedo evitar tener esta sensación de agujero en el estómago.

Falta un mes para que estrenemos en Cullera. 19 de Abril, esa es la fecha exacta.

leer más

#18 / DÍA 18 TELETRANSPORTADO

Estaba escuchando a Buika, decidido a ponerme con el artículo después de disfrutarla un rato, pero si saber cómo esta mujer me transporta y al final la canción me veo sentado delante del ordenador, tecleando. Buika, es una de las muchas cosas que inspiran mi vida. Y las que voy a agradecer su existencia. Porque debo hacerlo.

Hoy quiero hablaros de personas que me inspiran. Qué me motivan. Qué me nutren. Sólo voy a nombrar un par de ellos. Todos no caben en este artículo. Pero no son todos los que están. Y en otros artículos os los presentaré. He quedado con las amigas del pueblo y ya llego tarde.

Concha Buika: Es una pantera. Una de esas voces que te conducen por lugares en los que ya has estado. Algunos buenos y otros no tanto, y que con su voz te hace entender que el dolor y el goce muchas veces pueden ir de la mano. Y liberarte si sabe entenderlos y asumirlos.

leer más

#17 / DÍA 17 VIAJE AL PASADO

¡Hola! Buenas tardes falleras y con un leve aroma de siesta. Muerto de sueño estoy, no os digo más. Menos mal que si pego algún cabezazo un petardo me despierta. Bendita pólvora. Creo que voy a ir contando cuantos suenan de fondo, mientras escribo este artículo y al final os lo digo.

Divertido, ¿eh? Si es que esto de hacer un artículo diario es un no parar. Sobre todos los días como hoy, que hay menos ganas. Pero sigo y seguro que se me pasa la modorra. Todo sea por nuestros mecenas.

Ayer a las 00:00 viví un auténtico viaje al pasado. Y no fui sólo. Me acompañaron mi hermano y mi padre. Os cuento cómo fue.

Salí de casa. Caminé unos 150 metros y entré en una carpa blanca, y de repente, estaba a finales de los 80.

Fui a ver un play back de la falla, en el que salía Carla, la hija de mi hermana prima Pili. Qué por cierto, no es pasión de tío, pero era la que mejor se movía y la que lo hacía con más gracia. ¿La saga continúa?

leer más

#16 / DIA 16 LA IAIA ISABEL

Isabel Martí Ros, naix a Les Cases de Bàrcena el 22 de Julio del 1920. Els primers anys de la seua vida els passa a una barraca que pertany a uns oncles de la seua mare, perqué els seus pares no tenien diners per una vivenda pròpia. Aquestos oncles senten adoració pel seu germà, pel fet de ser mascle, i per eixe mateix motiu, no son massa agradables amb ella. El germà d’Isabel s’ anomena Gabriel, com el seu pare, i es dos anys major que ella. I la mare, que també li diuen Isabel, com a la filla, mor quan aquesta sols te 12 o 13 anys. Als 3 mesos, el pare es casa amb un altra dona. Un dies abans els informa, de la següent manera: Jo vaig a casar-me. Al que li estiga a compte que se quede, i al que no que se’n vaja. Isabel aguanta uns mesos, però no està agust amb una dona que mostra grans desequilibris mentals, així que aconsegueix una casa per posar-se en amo, i se’n va… leer más

#15 / DÍA 15 EL METRO, ¿O QUIÉN ES PAU?

Voy a vivir una experiencia única, extrasensorial. La experiencia de escribir este artículo en el tiempo que cuesta llegar en metro desde Albalat dels Sorells, mi pueblo, hasta Avenida del Cid, dónde está el Tutú de la Abuela.

¿Por qué? Pensaréis.

Tengo reunión con Iñaki, para hablar de la página web, sí, para agradeceros a todos vuestra colaboración en Verkami, y luego con Adrián y Sonia, 2 de nuestros 3 animadores, para seguir avanzando en los bocetos que acompañarán After Eight.

Así que no se trata de un experimento por placer, si no por necesidad. Pero esto de probar cosas nuevas, da morbillo. De aquí salgo escritor de verdad, palabra.

Hacer la dificultad, virtud, y experimentar con ella. ¡Cómo mola! Eso sí, os toca ser mis conejillos de indias.

Ahora mismo entre encender el ordenador, cambiarme de sitio, y escribir la parte de arriba, ya estoy en… leer más

#14 / DÍA 14 RE-CORDAR (LAT. Volver a pasar por el corazón)

Tenía razón con lo que os dije ayer. A nosotros el día 13 nos da suerte.

De ayer a hoy 7 nuevos mecenas se han incorporado a nuestra familia y han vuelto a darle alas. Mil gracias.

Entre ellos están Flores Feliu, Pepe Minglanilla, y Pepe el informático. Todos son mecenas gracias a las ganas que le está poniendo Marga, la madre de Patri, que junto con mi padre, nos publicitan cada día, sin descanso. No me cabe duda. Llevan el negocio en la sangre.

¡Ah!, y también está mi peluquera, Vicky, que es una tía genial, corta el pelo muy bien, no hay más que verme, y tiene su negocio en la calle Cuenca, 42. Así que si estáis pensando en cambiaros de peluquería, ahí va un buen motivo para hacerlo.

Cada vez estamos más cerca de nuestro objetivo. Y todo gracias a vosotros. Que ya sois 45. Gran número.

Y los otros tres mecenas de hoy me hacen… leer más

#13 / DÍA 13 TRISCADECAFOBIA

Día 13. Como soy muy del mundo números, como ya os dije, he querido dedicarle el artículo a este número. Que yo creo que nos va a salvar de la maldición de los 1400 euros. Llevamos unos días metidos en esa cifra, a ver si el número 13 nos saca de ella y nos hace mirar hacia delante. Gracias otra vez a todos los que nos han apoyado hasta ahora, os queremos.

El número 13. ¿Por qué asociamos el número 13 con la mala suerte? He oído alguna de las razones, pero para conocer algunas más, me pongo a buscar. A ver que dice el sabio internet. Bueno, después de un paréntesis de varios minutos os cuento, existen varias teorías. Las que más se repiten son las siguientes. Que había 13 personas en La Última Cena de Jesucristo y mira cómo acabo el señor, o que el código de Hammurabi omite este número en su lista, que existen 13 espíritus del mal, ¿sólo 13?, a mí me sale alguno más,… leer más

#12 / DÍA 12 MECENAS VS CANSANCIO

Tengo un mal día para ponerme cara al ordenador a estas horas. Así que me vais a perdonar pero seré conciso, directo, y puede que poco interesante. Pero hoy estoy así. Lo siento.

Y no será por la mecenas de hoy. Una persona a la que quiero y respeto.

Miriam es nuestra mecenas número 36. Además de ser una gran amiga, la única que conservo de Filología, es una de las primeras personas en las que confío cuando escribo un texto y quiero opiniones, porque cuando acabo de hacerlo estoy atacado. Ella, Virginia, y Joan son las personas a las que se lo suelo mandar primero. Son tres criterios muy distintos y me ayudan a hacerme una idea. Miriam terminó Filología y vive en Brasil dando clase. Así q supongo que nos ha salido un mecenas brasileño. Yo no hablo portugués, solo te puedo decir en castellano y con acento de Roberto Álamo en La piel que habito, que injusto ese premio al peor actor, pero bueno. Te puedo decir: ¡Antes te cabía!

leer más

#11 / DÍA 11 ALGUNES PERSONES BONES

Ayer fui al teatro en Valencia. Cosa que cada día cuesta más. Y mira que a mí me gusta. Hacía casi un mes que no iba. Desde Eva’s Show, que bien me lo pasé. O no me interesaba lo que había o era una reposición, y ya lo había visto.

Fui con buena compañía, además. Que esto siempre ayuda. Y por fin, lo estaba deseando, vi la nueva obra de El pont flotant. La compañía valenciana que más me interesa. Con respeto a todas las demás.

Una vez empezó la obra, y durante 80, minutos disfruté de un espectáculo muy de su sello. Parecido a los otros, pero a la vez completamente nuevo.

Ellos saben cómo hacerlo. Después, comentando el espectáculo, y salieron a relucir palabras como honestidad, coherencia, falta de exhibicionismo, y eso que tratan con material propio, o verdad. Términos que me interesan mucho en el teatro.

Nada en ellos molesta, o cansa. Evidentemente a… leer más

#10 / DÍA 10 EL SILENCIO

Son las 11:37 y llevo un rato en silencio. Estaba decidiendo qué hacer esta mañana y sin saber cómo estoy delante de la pantalla escribiendo el artículo de hoy. Más temprano que nunca.

¿Por qué?

Hace un día que se ha instalado el silencio en nuestra página de Verkami. Puede que sea por eso.

Algo que sabíamos que inevitablemente pasaría, no todos los días van a estar llenos de mecenas y de recompensas generosas, pero que por saberlo, no deja de dar vértigo.

El silencio es ese estado en el que los segundos pasan a ser horas y los minutos se convierten semanas. En esos momentos, piensas en lo bueno que tienes pero no puedes evitar que lo malo te alcance, por mucho que corras. Y acabas siendo devorado por tus pensamientos. A mí el silencio de provoca una fascinación aterradora. Por el silencio creo que me hice actor. Por intuirlo, por rozarlo, por lograr capturarlo, aunque sólo sea un instante.

Esto evidentemente lo he entendido después.

leer más

#09 / DÍA 9 BENDITA IMPERFECCIÓN

¡Hola a todos! Hoy más tarde que de costumbre, perdonadme, pero he ido al cine. Que ya hacía que no iba y tocaba. Bueno, antes de nada, quiero agradecer su aportación a nuestros dos nuevos mecenas.

Los primeros son Amparo y Antonio. Amparo y Antonio son los padres de Marina, una de las mejores amigas de Patri, que se está convirtiendo en protagonista casi diaria de esta columna, y además es nuestra mecenas número 3. Y como en la vida las casualidades no existen, sus padres tienen un número muy especial, y que tiene mucho que ver con el de Marina. El 33. Ya os he dicho que creo en los números, y aquí se demuestra que no estoy loco del todo.

Muchas gracias por vuestra generosa aportación. Y por confiar en nosotros. No tengo el gusto de conoceros, pero si a vuestra hija. Y debéis ser personas maravillosas para haber creado a una persona tan inteligente y creativa. Un abrazo enorme desde aquí, y esperamos que el resultado sea de vuestro gusto.

leer más

#08 / DÍA 8 EL TEATRO

No tengo noción de la primera vez que me subí a un escenario. Supongo que fue a los 3 o 4 años. Sí, fue en los play backs de la falla. Mi falla de toda la vida. Ahí hice de David el Gnomo, que después versionaría mi hermano, de Álex y Cristina, con una amiga que se llama Cristina, muy gracioso, o más delante de Chayanne, que fue mi cima fallera. Mare meua. Por esas fechas también empezó a salir en los play backs mi amiga Lourdes.

De Lourdes siempre recuerdo uno en que salió de Azúcar Moreno. La verdad es que sé que ella también lo recuerda. Forma parte de mi vida desde pequeños. Hemos tenido momentos de todo tipo, pero ahora nos queremos mucho. Es una persona muy divertida, lo que me he podido reír yo con Lourdes y su baile de fin de curso, por ejemplo. Lo hemos vivido todo, primeras borracheras, confesiones, amores, todo. Y es de esas amigas con las que puedo ser yo al… leer más

#07 / DÍA 7 PATRICIA

Hoy tengo muy claro que voy a deciros. Y eso no suele pasarme, soy más de dejarme llevar. Hoy me convierto en biógrafo. Espero hacerlo mejor que los guionistas de Mi Gitana, porque ¡vaya tela! Bueno a lo que voy, que no quiero

liarme. Voy a hablaros de los verdaderos protagonistas del día. Patri, su familia y amigos. ¡Allá va! Espero que os guste, menuda responsabilidad.

Patricia Teruel Navarro nace el 22 de Septiembre de 1983 en el barrio de Patraix, de ahí su nombre, Patricia. Esto es una coña, no he podido evitarlo, perdóname. Patri **es una niña feliz y buena. Y es tan feliz y tan buena, supongo yo, gracias al cariño de sus padres, tíos y demás familiares. Precisamente entre ellos se encuentran una persona muy especial, la **tía Carmen.

La tía Carmen se parece mucho a Patricia. De hecho, de las sobrinas es la que más se parece a ella. ¿En qué? Preguntan nuestros miles y miles de lectores. Pues enseguida os respondo. Patricia y la tía Carmenleer más

#06 / DÍA 6 NÚMEROS

Hoy os escribo más pronto, con la paella de verduras en la garganta. Exactamente son las 15.59 cuando empiezo. Primera cifra del artículo. Justo hoy

hablaba de eso con la gran MºJosé Peris. Creo que tengo obsesión con las cifras. Es así, lo admito. Lo sumo todo, lo calculo todo. Sé a qué hora pasan los trenes en casi todas las estaciones y en mi cabeza todo son cifras, cifras y cifras. Y eso que soy de letras, de toda la vida. Aunque a mí las matemáticas me ponían bastante, eso también es verdad. Hasta que en COU en Matemáticas 2 me toco en suerte una tal Mº José, nada que ver con la anterior, que me hizo aborrecerlas. Gracias desde aquí MºJosé por todo lo que me enseñaste.

Aprendí muchas cosas de ti. Todo lo que no me gusta de un profesor. Espero que

mis alumnos de La Pobla estén contentos conmigo, ¿lo estarán? Espero que sí. ¡Cómo mola esto! Mira, a partir de hoy os puedo… leer más

#05 / DÍA 5 EL AMOR

Hace poco me pasó una de esas cosas que te cambian, que te dan la vuelta. Quizás, si no fuera por ellos, no hubiera recuperado tan pronto las fuerzas para seguir batallando. Las hubiese recuperado, seguro, pero con tanta rapidez y decisión no creo.

Bueno, os cuento, a finales de enero fui unos días a Madrid, a ver la obra de Guille, el hermano de Flor, mi gran amiga argentina. ¡Cómo te extraño! Y el último día en Madrid y gracias a el crítico de El país, Marcos Ordoñez, del que me fio bastante, fui a ver una obra. Los ojos. Es una obra escrita y dirigida por Pablo Messiez. Y se produjo el milagro. Volví a ver. A partir de ese día, After Eight, que se empezó a ensayar en primavera del 2010 y que parecía gafada, resurgió. Encontramos un teatro para estrenarla, gracias mil veces Pepa Cases, unos animadores fantásticos para la parte audiovisual, la sala Zircó, dónde actuaremos en mayo, y por último nos decidimos a hacernos un Verkami.

Llamadme romántico, pero yo creo que, Los ojosleer más

#04 / DÍA 4 ATLES

Día de teatro. !Qué bien!

Vengo de actuar con Atles en Benetusser. Ha ido bien. La verdad es que es un placer trabajar con Joanmi, Patricia y el técnico de la función, Jordi. Que será el técnico de After Eight. Lo pasamos muy bien y supongo que eso se nota en el escenario. Y gracias a todos los que habéis venido a verla. Es un gusto hacerla.

En cuanto a las aportaciones, espero que sea la cosa del fin de semana y durante la semana siga el buen ritmo, porque estos días ha estado flojito. Seguro que es así, hay que pensar en positivo. Venga animaos a colaborar. After Eight es un proyecto que vale la pena. Está mal que lo diga yo, pero es lo que pienso. Así que lo digo.

Hoy quiero dar las gracias a dos personas que han trabajado con nosotros.

Una amiga con la que empecé en estos y a la quiero por encima de todo. Alejandra Soler. Siempre formarás parte de nosotros y hay un… leer más

#03 / DÍA 3 SOPA CUBIERTA

Ayer por la noche, después de un día lleno de mails y mails quedo para reunirme con unos amigos en casa de Merxe (nueva mecenas del proyecto, como toda la gente que nombraré a continuación), que es una amiga mía desde ni se sabe. Y a la que desde aquí quiero agradecer su sincera amistad que me ha demostrado tantas y tantas veces. Bueno, iba caminando, y en el corto trayecto de su casa a la mía, unos 300 metros, justo cuando pasaba enfrente de casa de su hermana Mari, recibo un mail que me llega directamente al móvil. Lo abro y efectivamente era una nueva aportación. Si, cada contribución nos llega al móvil. 16 mensajes ya. !No sabéis lo que es! Da un subidón. A mí luego me cuesta unos segundos centrarme. Además, alegría doble si viene de alguien como Olga Alaman. Una actriz a la que conocí cuando optaba a un personaje en la reposición de una obra de teatro llamada La terrorífica fiesta del pijamaleer más

#02 / DÍA 2 LAS MECENAS

Lo primero y lo más importante. Vosotras. Desde ayer, cuando publiqué el primer artículo, hasta hoy, a las 19.10, seis nuevas personas han pasado a formar parte de la familia de After Eight, en forma de mecenas. Paso a nombrarlas por orden de aparición. Son Cristina, Marina, Maite, Ana, Maite2, y Elena. Hablo en femenino porque son todo mujeres.

¿Casualidad? No lo sé.

Esto me lleva a hacerme la siguiente reflexión: *¿Son las mujeres más dadas a colaborar en causas como esta? *

Busco en internet y encuentro un montón de datos, que no sé si son ciertos, pero corroboran esta teoría.

Según Alice Fauveau, a la que no tengo el gusto de conocer: El ministerio de cultura dice que las mujeres van más a las bibliotecas, a ver museos, al teatro, a la ópera y al ballet; y menos al cine, a conciertos de música actual y a parques de atracciones y de ocio, que los hombres.

Bueno,… leer más

#01 / DÍA 1 PARA ELISA

DÍA 1. VERKAMI.

Tengo en el cuerpo sensación de alumbramiento, aunque el parto propiamente dicho llegará el 19 de Abril, en Cullera.

10:00. En punto. Iba en el metro y desde el móvil he visto nacer a nuestro hijo. O asomar la cabeza. Y no he podido evitar pensar que esta obra está siendo como un embarazo. Un embarazo largo. De esos que se hacen pesados porque se dilatan más de la cuenta. Y la madre acaba desesperada y sólo piensa en una cosa. Que el niño nazca de una vez. Algo así nos pasa a nosotros.

Cuando digo nosotros, me doy cuenta de que no os he presentado a esta familia. Paso a hacerlo de manera concisa, para no aburriros.

Yo soy Alejandro Tortajada. La madre. Con permiso de Patricia. Autor del texto, y director del espectáculo. Poco más que añadir. Igual que desde el momento en que hemos abierto la página hasta ahora, 10 horas después, he rallado el link de tanto abrirlo, si eso pudiera pasar en el mundo online.

Luego está Patricia Teruelleer más

Utilizamos cookies propias esenciales para poder ofrecer nuestro servicio y de terceros para poder conocer el uso de la página. Política de cookies